Biblia Info Blog

Dałem im także szabaty, aby były znakiem między Mną a nimi, aby poznano, że Ja jestem Jahwe, który ich uświęca. (Ks. Ezachiela 20:12 BT/II)

Napisano już wiele ”teologicznych” rozpraw przeciwko świętowaniu szabatu, czyli przeciwko czwartemu przykazaniu Bożego Dekalogu. Nominalne chrześcijaństwo sprzeciwia się, zachowaniu szabatu, argumentując, że nie jest to już przez Pismo Święte więcej wymagane. Pobożni teolodzy twierdzą, że Jezus Chrystus za chrześcijan „wypełnił prawo”, w wyniku czego chrześcijanie otrzymali ”duchowy odpoczynek” od przykazań Bożych, i że Jezus sam jest ”duchowym szabatem”, Nowego Przymierza, przez co zwolnił swoich naśladowców z obowiązku przestrzegania Bożego dnia odpoczynku. Tę wykrętną interpretację teologów nominalnego chrześcijaństwa Chrystus Pan z kretesem obala:

Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. (Mt. 5:17).

Przykazanie Boże nakazujące zachowanie szabatu, jako dnia świętego, nie zostało nigdy uchylone, jak twierdzą propagatorzy niedzieli. Twierdzenie ”doktorantów” teologii, że Bóg unieważnił czwarte przykazanie Dekalogu i przeniósł jego aktualność z siódmego na niedzielę pierwszy dzień tygodnia, jest w świetle Pisma Świętego odstępstwem i kłamstwem przeciw Wiekuistemu i niezmiennemu Bogu, który będzie sądził świat według przykazań dekalogu, znajdujących się w Arce Przymierza:

I rozgniewały się narody, a nadszedł Twój gniew i pora na umarłych, aby zostali osądzeni, i aby dać zapłatę sługom Twym prorokom i świętym, i tym, co się boją Twojego imienia, małym i wielkim, i aby zniszczyć tych, którzy niszczą ziemię. Potem Świątynia Boga w niebie się otwarła, i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego Świątyni, a nastąpiły błyskawice, głosy, gromy, trzęsienie ziemi i wielki grad. (Apokalipsa 11: 18-19, BT)

Nauka Kościoła rzymskokatolickiego o nieaktualności czwartego przykazania Dekalogu, wymagającego czczenie biblijnego szabatu, jako pamiątki stworzenia świata, jest  odstępstwem, które zostało przez Pismo przepowiedziane. Unieważnienie przez Kościół rzymskokatolicki szabatu i ustanowienie w jego miejsce dniem świętym pogańskiej niedzieli (Dies Solis), jest ohydą spustoszenia, prawdy Bożej, jakiego w Kościele Chrystusowym dopuścił się Antychryst (Ew. Mateusza 24:15), co przepowiedział prorok Daniel (Ks. Daniela 7:25).

Autor listu do Hebrajczyków, wskazując na doświadczenia Hebrajczyków na pustyni, apeluje i wzywa braci chrześcijan, aby byli posłuszni przykazaniom Bożym i zachowywali szabat. List do Hebrajczyków nakazujący ludowi Bożemu przestrzeganie szabatu, jest przez teologów permanentnie fałszywie interpretowany. Niezliczone egzegezy teologów na temat listu do Hebrajczyków mają tylko jeden cel – zaciemnić i zatuszować prawdę o obowiązku przestrzegania szabatu przez chrześcijan.

Natchniony autor listu do Hebrajczyków wzywa braci chrześcijan, aby zachowywali szabat i odpoczywali w dniu siódmym od swoich dzieł, tak jak Bóg odpoczął od swoich:

O siódmym dniu powiedział bowiem Bóg w ten sposób: A dnia siódmego odpoczął Bóg po wszystkich swoich trudach. Zresztą przy tej okazji znów ostrzegał: Nie wejdą tam, gdzie mogliby odpocząć razem ze Mną. (List do Hebrajczyków 4:4-5, BWP)

Zgodnie z nauką Pisma lud chrześcijański powinien naśladować samego Boga, który po dokonaniu dzieła stworzenia zaprzestał gr. katapausis stwarzać (Strong G2663). Motywem zaprzestania twórczej działalności Boga było doskonałe dzieło, które nie wymagało już żadnej dalszej pracy, ponieważ człowiek, który był ukoronowaniem dzieła stworzenia był doskonały i nie można było już w człowieku nic udoskonalić. Słowo ”odpoczął” nie jest zbyt trafnym tłumaczeniem słowa katapausis, ponieważ Bóg nie odpoczywał, że się zmęczył i musiał odetchnąć, lecz po dokonaniu dzieła stworzenia , którego człowiek był ukoronowaniem, Bóg zaprzestał (katapausis) stwarzać, ponieważ dzieło stworzenia byłu już doskonałe. Nie ma nic ważniejszego i wspanialszego, jak otaczające nas dzieło stworzenia, a w nim człowiek, który żyje tchnieniem Boga. Na pamiątkę tego cudownego dzieła stworzenia błogosławił Bóg dzień siódmy i uczynił go dniem świętym, (Ks. Rodzaju, 2:3).

Nienawiść nominalnych chrześcijan do szabatu
Szabat – to jest przecież świeto żydowskie, mowią zwolennicy niedzieli, ale ci, co nie znają Pisma Świętego nie wiedzą, że szabat jest postanowiony przez Boga. Narodu żydowskiego jeszcze nie było na tym świecie, gdy Bóg, Stwórca wszechrzeczy błogosławił dzień szabatu i ustanowił go dniem świętym, (Rodzaju 2:3). Obietnice uczynione Abrahamowi były wynikiem jego posłuszeństwa prawom Bożym (Rodzaju 26:5), tak samo wyprowadzenie z Egiptu Izraela, było uwarunkowane posłuszeństwem Izraela prawu Bożemu, co zostało zapieczętowane zawarciem przymierza pomiędzy Bogiem a Izraelem pod górą Synaj:

Synowie Izraela będą pilnie przestrzegać szabatu i świętować w tym dniu, oni sami i wszyscy ich potomkowie, na znak wiecznego przymierza. Będzie to na wieki znak [ugody] między Mną a synami Izraela. Jahwe bowiem też przez sześć dni stwarzał niebo i ziemię, a siódmego dnia zaprzestał i odpoczął. (Ks. Wyjścia 31:16-17, Biblia Warszawsko-Praska)

Błogosławieństwa spoczywającego na dniu sobotnim, nikt z śmiertelnych ludzi nie jest w stanie przenieść na niedzielę, czyli na pierwszy duień tygodnia. Bóg, który stworzył wszechświat i kosmos nie myli się, i to co Wszechmogący Bóg błogosławił, to będzie na zawsze błogosławione i nigdy to błogosławieństwo, jak mniemają chrześcijańscy uczeni, nie przeskoczy na dzień niedzielny:

“racz zesłać swoje błogosławieństwo na dom Twego sługi, aby trwał na wieki przed Twoim obliczem. Wszystko bowiem, co Ty pobłogosławisz, o Jahwe, pozostaje błogosławione na wieki. (1 Kron, 17,27, Biblia Warszawsko Praska).

Apostołowie nie nauczają, że po zmartwychwstaniu Pana Jezusa inny dzień ma być przestrzegany, lecz uczniowie oraz pobożne niewiasty po zmartwychwstaniu Pana Jezusa nadal przestrzegają dzień szabatu:

Były przy tym niewiasty, ktore z Nim przyszly z Galilei. Obejrzaly grob i w jaki sposob zostalo zlozone cialo Jezusa. Po powrocie przygotowaly wonnosci i olejki; lecz zgodnie z przykazaniem zachowaly spoczynek szabatu ” Łuk 23, 55-56, BT.

Czyżby Maria Magdalena oraz Maria matka Jakuba, jak też Joanna nie wiedziały, że po zmartwychwstaniu Pana Jezusa należy swięcić rzekomo pierwszy dzien tygodnia, jako pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa? Czyżby Pan Jezus zapomniał im powiedzieć, że czwarte przykazanie dakalogu zostanie odwołane? a zamiast siódmego dnia tygodnia – szabatu, należy czcić pogański dzień słońca: dies solis, będący dniem pogańskich bożków? Dlaczego apostołowie, Piotr i Jan nadal przestrzegają szabat, i w tym dniu udawają się na nabożeństwo do domu modlitwy?

Gdy Piotr i Jan wchodzili pewnego dnia około godziny dziewiątej na modlitwę do świątyni, (Dzieje Ap. 3:1, Biblia Warszasko Praska)

No tak, odpowiedzą oponenci, ponieważ Piotr i Jan byli żydami, dlatego zachowywali szabat. No! hopla, hopla, kochani chrześcijanie! Czy Chrystus nie był żydem? Czy Maria matka Chrystusa nie była żydówką? Czyż Pan Jezus nie powiedział do niewiasty samarytanskiej, że zbawienie bierze początek z Żydów? (Jan 4, 22). Ani jeden z autorów Nowego Testamentu nie wspomniał o jakimś nowym świętym dniu, rzekomo ustanowionym na pomiątkę zmartwychwstania. Chrystus Pan objawił swoim uczniom wiele rzeczy dotyczacych przyszłosci, ludu Bożego, dlaczego nie pouczył aposołów, że po jego wzmartwychwstaniu będzie inny dzień odpoczynku obowiązywał? Jeżeli tak fundamentalna zmiana w przykazaniach Bożych, miałaby nastąpić, to Jezus Chrystus powinien o tym swoich apostołów poinformować. Wiec dlaczego tego nie uczynił? Dlaczego Apostolowie po wniebowstąpieniu Chrystusa Pana nadal zachowują szabat jako święty dzień? Odpowiedź na te pytania jest tylko jedna, a mianowicie, że zachowanie przykazań Bożych i przestrzeganie szabatu były sprawą oczywistą. (Czytaj artykuł ”Niedziela w Nowym Testamencie”)

Bunt Hebrajczyków na pustyni
Autor listu do Hebrajczyków pisał, że doświadczenia Izraelitów na pustyni są nauką i ostrzeżeniem dla chrześcijan:

Uważajcie, bracia, aby nie było w kimś z was przewrotnego serca niewiary, której skutkiem jest odstąpienie od Boga żywego, (List do Hebrajczyków 3:12 Biblia Tysiąclecia).

Odstąpieniem od Boga żywego jest zlekceważenie i pogwałcenie przekazania sobotniego:

Błogosławiony człowiek, który tak czyni, i syn człowieczy, który się stosuje do tego: czuwając, by nie pogwałcić szabatu, i pilnując swej ręki, by się nie dopuściła żadnego zła. (Ks. Izajasza 56:2, BT)

Nie ma innej możliwości okazania posłuszeństwa niewidzialnemu Bogu Stwórcy, jak tylko przez zachowanie jego woli i przestrzeganie szabatu.
(Hbr 12:25-26) Ci Izraelczycy, którzy wyszli z Egiptu i na pustyni sprzeciwiali się przestrzegać szabatów Jahwe, poginęli w czterdziestoletniej wędrówce i nie było im dane wejść do odpoczynku, czyli do ziemi obiecanej, co jest ostrzeżeniem dla chrześcijan, że nie wejdą do odpoczynku, czyli do królestwa Bożego, jeżeli okażą się nieposłusznymi:

Kogo zaś „obrzydził sobie przez czterdzieści lat”? Czyż nie tych, co zgrzeszyli, których „zwłoki legły na pustyni”? A komu „przysiągł, że nie wejdą do Jego odpoczynku”, jeśli nie tym, którzy okazali się nieposłuszni? Widzimy zatem, że nie mogli (tam) wejść z powodu niewiary. (List do Hebrajczyków 3:17-19, Biblia Poznańska)

Znaczenie słowa sabbatismos (Strong G4520)
Czasownikową formą rzeczownika sabbatismos jest sabbatizo, co znaczy ”zachować Szabat”. Wyraz sabbatizo jest czasownikiem trybu rozkazującego, polecającego zachować szabat. Podobnie znaczenie posiada forma czasownika sabbathize, odnosząca się do drugiej osoby liczby mnogiej, co dosłownie znaczy: “wy powinniście zachować szabat“ i te słowa występują greckiej Biblii Starego Testamentu w mojżeszowych księgach: Kapł. 23:32; 36:21, 2Kron.26:34.

“καὶ ἐσαββάτισεν ὁ λαὸς τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ.“ (ks. Wyjścia 16:30, Septuaginta)

W liście do Hebrajczyków adresowanym do chrześcijan pochodzenia żydowskiego, mieszkających poza granicami Palestyny, oraz do chrześcijan pochodzenia pogańskiego, czasownik sabbathize, żąda od wszystkich zachowania Szabatu. Biblią wszystkich chrześcijan zamieszkujących obszar cesarstwa rzymskiego była Septuaginta, (Dzieje Ap. 15:21), ponieważ w tym czasie nie istniał jeszcze żaden kanon pism świętych poza granicami Palestyny. Chrześcijanie posługujący się Septuagintą doskonale wiedzieli, co autor listu do Hebrajczyków miał na myśli, gdy przepominał im o powinności zachowania szabatu, używając do tego słowa sabbathize. Septuaginta jest przez teologów rzymskiego chrześcijaństwa dyskryminowana, ponieważ ta Biblia używana przez chrześcijan na terenie cesarstwa dowodzi, że przykazanie sobotnie nie zostało nigdy odwołane. Nakaz zachowania szabatu przez autora listu do Hebrajczyków, był jednym z głównych powodów dyskryminacji tego listu i usilnymi staraniami wykluczenia go z kanonu pism NT przez Kościół katolicki. Nauka autora listu do Hebrajczyków o świętości dnia Szabatu nie koreluje z nauką katolicką o świętości dnia niedzielnego, dlatego przez kilka wieków kwestia kanoniczności tego listu była kwestia otwartą, i dopiero sobór Trydencki 1545–1563, po burzliwych sporach uznał kanoniczność Listu do Hebrajczyków.

Święto szabatu w królestwie Bożym
Wielu chrześcijan nie mających osobistego kontaktu z Biblią, nie wie. że w królestwie Pana Jezusa na odnowionej ziemi, święcony będzie siódmy dzień księżycowego tygodnia – Szabat:
Bo jak nowe niebiosa i nowa ziemia, które Ja uczynię, trwać będą przede Mną – wyrocznia Pana – tak będzie trwało wasze potomstwo i wasze imię. Sprawdzi się to, że każdego miesiąca podczas nowiu i każdego tygodnia w szabat, przyjdzie każdy człowiek, by Mi oddać pokłon – mówi Jahwe. (Izaj 66:22-23, BT/II)

Świętowanie szabatu na nowej ziemi będzie wspaniałym wydarzeniem, w którym wszyscy zbawieni obdarzeni nieśmiertelnością dziękować będą Stwórcy za dar życia:

I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremuśmy zaufali, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność: cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia! (Ks. Izajasza 25:9, BT)

Prorok Izajasz powiedział, że poganie za posłuszeństwo przymierzu Bożemu i przestrzeganie szabatu otrzymają imię lepsze od synów i córek, to znaczy, że otrzymają imię lepsze niż imię synów Izraela:

Błogosławiony człowiek, który tak czyni, i syn człowieczy, który się stosuje do tego: czuwając, by nie pogwałcić szabatu, i pilnując swej ręki, by się nie dopuściła żadnego zła. Niechże cudzoziemiec, który się przyłączył do Pana, nie mówi tak: Z pewnością Pan wykluczy mnie ze swego ludu. Rzezaniec także niechaj nie mówi: Oto ja jestem uschłym drzewem. Tak bowiem mówi Pan: Rzezańcom, którzy przestrzegają moich szabatów i opowiadają się za tym, co Mi się podoba, oraz trzymają się mocno mego przymierza, dam miejsce w moim domu i w moich murach oraz imię lepsze od synów i córek, dam im imię wieczyste i niezniszczalne. (Księga Izajasza 56:2-5 Biblia Tysiąclecia)

Szabat dla wszystkich narodów
Gdyby to było prawdą, że w Nowym Przymierzu należy zaniechać przestrzegania szabatu i swięcić pierwszy dzień tygodnia, to wtedy proroctwo Izajasza byłoby błędne i Bóg byłby zmuszony wszystkie obietnice uczynione narodom ziemi odwołać. Lecz Chrystus Pan powiedział, że ani jedna jota i ani jedna kreska, nie zmieni się i nie przeminie. (Ew. Mateusza 5:18-19, BT) Przepowiednia Izajasza że w Nowym Przymierzu powinien być zachowany szabat, całkowicie dyskredytuje i demaskuje ten wieki gmach wykrętnej nauki, o rzekomej świętości dnia niedzielnego. Dla tych mieszkańców ziemi, co oddadzą cześć Stwórcy nieba i ziemi i zachowają szabat, Bóg uczynił obietnicę, że przyprowadzi ich na swoją Świętą Górę, ponieważ tam będzie dom modlitwy dla wszystkich narodów, które czcić będą Stwórcę, zachowując jego szabat:

Cudzoziemców zaś, którzy się przyłączyli do Pana, ażeby Mu służyć i ażeby miłować imię Pana i zostać Jego sługami – wszystkich zachowujących szabat bez pogwałcenia go i trzymających się mocno mojego przymierza, przyprowadzę na moją Świętą Górę i rozweselę w moim domu modlitwy. Całopalenia ich oraz ofiary będą przyjęte na moim ołtarzu, bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów. (Ks. Izajasza 56: 6-7, Biblia Tysiąclecia).

Przestroga przed nieposłuszeństwem
O jakim to posłuszeństwie mówi autor w liście do Hebrajczyków? A czym to nieposłuszeństwo i niewiara chrześcjan miałoby się okazać ? Autor listu wyraźnie wskazał miejsce Pisma Świętego, gdzie Bóg żąda posłuszeństwa i zachowania szabatu od ludu Bożego:

O siódmym dniu powiedział bowiem Bóg w ten sposób: A dnia siódmego odpoczął Bóg po wszystkich swoich trudach. Zresztą przy tej okazji znów ostrzegał: Nie wejdą tam, gdzie mogliby odpocząć razem ze Mną. (Hebr. 4,4-5, Biblia Warszawsko-Praska)

Tym miejscem Pisma Świętego wskazanym ludowi Bożemu przez natchninego autora jest księga Rodzaju rozdział drugi:

I ukończył Bóg w siódmym dniu dzieło swoje, które uczynił, i odpoczął dnia siódmego od wszelkiego dzieła, które uczynił. I pobłogosławił Bóg dzień siódmy, i poświęcił go, bo w nim odpoczął od wszelkiego dzieła swego, którego Bóg dokonał w stworzeniu. (Ks. Rodzaju 2:2-3)

Autor listu apeluje do braci chrześcijan, aby się nie sprzeciwiali przestrzeganiu szabatu i nie popełnili takiego samego błędu nieposłuszeństwa jak Izraelczycy na pustyni:

Starajmy się tedy usilnie wejść do owego odpocznienia, aby nikt nie upadł, idąc za tym przykładem nieposłuszeństwa. Hebr. 4: 11, Biblia Warszawska

Wielu ludzi jest przekonanych, że zachowanie szabatu obowiązuje tylko Żydów, i przez to wyłączają się z grona ludu Bożego, ponieważ Bóg nie jest tylko Bogiem Żydów i Chrystus nie został zrodzony na świat, aby zbawić tylko Żydów:

Bo czyż Bóg jest Bogiem jedynie Żydów? Czy nie również i pogan? Zapewne również i pogan. (List do Rzymian 3:29)

Autor przapominał braciom w Chrystusie rozproszonym w cesarstwie rzymskim, że pomimo prześladowań i trudów lud Boży powinien zachować szabat. Poselstwo skierowane do chrześcijan w liście do Hebrajczyków jest bezpośrednim przykazaniem Nowego Testamentu, nakazującym zachowanie szabatu przez naśladowców Chrystusa:

A zatem pozostaje odpoczynek szabatu dla ludu Bożego. Kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, odpocznie po swych czynach, jak Bóg po swoich. (Hbr. 4: 9 – 10).